Nú er ljóst að ísbirnir sem dýrategund er í mikilli útrýmingarhættu. Verður það hlutverk okkar íslendinga að hundelta og slátra hverjum einasta hvítabirni sem flækist á okkar auma sker í leit að æti og hjálpa þannig náttúrunni að senda ísbjörnin sömu leið og geirfuglinn?

Er fólk í alvörunni í bráðri hættu ef til ísbjarnar sést ?

	Tilkynnt um ísbjörn
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Erum við í alvörunni tilbúin til þess að fórna íslenskum náttúruperlum fyrir erlent stórfyrirtæki? Erum við í alvörunni tilbúin til þess að selja erlendu stórfyrirtæki íslenska náttúruauðlind á óforskammanlega lágu verði eða eins og forsvarsmenn landsvirkjunnar létu hafa eftir sér, "nóg til að hafa fyrir kostnaði" ? Fyrir hvað? Alcoa mun taka hagnað fyrir afurðina og einu tekjurnar sem við sitjum eftir með eru skatttekjur og laun fyrir íslenska starfsmenn. Vissulega verður nóg að gera og næg störf í boði meðan á framkvæmdum stendur en það fær mig til að velta því fyrir mér hvort að íslendingar verði þar í meirihluta starfsmanna eða hvort að Alcoa komi til með að flytja inn verkamenn þar sem að íslenskt vinnuafl er allajafna dýrara heldur en, ja, segjum portúgalskt og kínverskt.

Erum við semsagt í alvörunni svona spennt fyrir því að vera þrælar erlends álfyrirtækis fyrir tímabundna þennslu í atvinnuframboði og einungis brotabrot af hagnaði af vinnslu auðlindar sem við eigum alveg sjálf?

Kv. Þór Ólafss

	Matsáætlanir vegna virkjana fyrir norðan
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Fyndið, ég var með heila bloggfærslu gjörsamlega uppritaða í huganum áður en ég opnaði fartölvuna. En um leið og ég opnaði bloggið þá er eins og tekið sé fyrir hendurnar á mér og tjaldið dregið fyrir, ég er gjörsamlega týndur, svart, veit ekkert hvað ég ætlaði að skrifa um. Það er ekki margt sem jafnast á við það að vera vakandi á þessum ókristilega tíma með særindi í hálsinum og verki í hendi. Það jafngildir andvöku, sem er greinilega jafn vinsælt orð í mínum bókum og frasinn "að slá skjaldborg um" er í íslenskum fjölmiðlum þessa daga og undanfarna mánuði.

Afrek dagsins er Frost/Nixon. Þarna er mjög húmanísk mynd á ferðinni, að hálfu um einn umdeildasta mann samtímans. David Frost er í myndinni sýndur sem oflátungur, partýputti sem telur sig geta sigrað heiminn án þess að hafa mikið fyrir því. Hann mætir svo Richard Milhouse Nixon í viðtali og virðist sem þar hafi hann mætt ofjarli sínum. En hinn klassíski hollívúdd viðsnúningur kemur honum til bjargar og hann rís upp úr ösku þeirri sem hans egósentríska viðhorf til viðtalsins við forsetann og þeirrar gífurlegu pressu sem á honum er og veitir viðtal lífsíns, eflaust eitt athyglisverðasta viðtal sögunnar. Frost leggur allt undir fyrir viðtalið, með engan fjárhagslegan bakhjarl leggur hann upp í ferð sem er venjulegum manni ofviða, og augljóslega Frost á tímabili.

Ég er nú ekki að segja of mikið þar sem að staðreyndir málsins eru mörgum vel kunnar, og jafnvel ekki of mikið þó svo að einhverjum séu staðreyndir málsins huldar. Mín skoðun, sú skoðun sem ég myndaði mér meðan ég horfði á myndina, á R. M. Nixon er sú, að þar fer einkar mannlegur stjórnmálamaður, sem gerir mannleg mistök á þeim grundvelli að hann hafði ekki beinin til að takast á við þau gífurlega krefjandi störf sem forseti bandaríkjanna þarf að inna af hendi og einfaldlega bugaðist undir pressu. Hann er stoltur maður og er svo til ófær um að brjóta odd af oflæti sínu og viðurkenna eigin ófullkomleika.

Þó svo að gjörðir hans séu óréttlætanlegar á allan hátt þá er ég þannig gerður að þegar ég sé bugaðan mann, mann sem hefur lotið í lægra haldi svo óumdeilanlegt sé, þá á ég mjög erfitt með annað en að hafa með honum samúð, og stundum finnst mér það óþægilegt, sérstaklega þegar þjóðfélagið og óskrifaðar siðareglur samfélagsins kalla á hreint hatur.

En er hatur ekki annars sjúkdómseinkenni þess sem ber mikinn biturleik í brjósti og hefur ekki nokkurt færi á að fá útrás fyrir biturðina?

Ekki er allt svo með öllu slæmt að ekki megi af draga af því lærdóm.

Kv. Þór "Með heitt kakó í bjórglasi" Ólafss

BBC tekur til fréttir af liðnum atburðum sem eiga sér stað á 1.febrúar í nútímasögunni. Þau þrjú atriði sem týnd eru til fyrir daginn í dag eru frá árunum 2003, 1979 og 1953.

Árið 1953 skall á stormur við austurströnd bretlandseyja sem varð rúmlega þrjúhundruð manns að bana. Í kjölfarið lögðu bretar mikla fjármuni í að styrkja varnargarða við sjávarsíðuna til að koma í veg fyrir að slíkar hörmungar gætu endurtekið sig. Vísindamenn töldu þó að slíkur veðurofsi væri það óalgengur að mögulega mætti reikna með að stormur næði sama styrk á einu sinni á 250 árum en þær líkur gætu aukist til muna fyrir tilstuðlan hnattrænnar hlýnunar. Núna, 50 árum síðar, er hættan á slíkum flóðum enn til staðar og það er ekki langt síðan stórt flóð var í heimsfréttum frá bretlandi.

1979 snéri Ayatollah Khomeini úr útlegð til Íran. Andspyrnuhreyfing hans varð í kjölfarið sífellt öflugri og tveim vikum síðar sagði Shahpur Bakhtiar þáverandi forsætisráðherra af sér embætti og flúði til Parísar þar sem hann fannst myrtur í íbúð sinni árið 1991. Í apríl sama ár og hann snéri úr útlegð, 1979, var svo stofnað Islamska Lýðveldið Íran fyrir hans tilverkan.

2003 komst það í heimsfréttirnar þegar geimskutla frá Nasa fataðist flugið og hrapaði inn í gufuhvolf jarðar á ógnarhraða þar sem það splundraðist við álagið. Allir 7 geimfararnir sem voru innanborð létu lífið. Þetta var eina geimskipið sem sent var frá Nasa af þeim 42 sem þá höfðu verið send sem ekki náði heim heilu og höldnu. Ástæða slyssins var bilun í hitahlífum skipsins sem skemmdust við flugtak samkvæmt rannsókn sem gerð var.

kv. Þór "Fréttafíkill" Ólafss